Ben Ruhi Bey Nasılım ?

Ben Ruhi Bey Nasılım, modern bireyin içine düştüğü temel bunaltıyı, onun içsel dramını, ölüm/yaşam paradoksu içerisinde ele alır. Yapıtın son dizesi olan ‘insan yaşıyorken özgürdür’ sözü kuşkusuz bu varoluş sorununa değinmektedir.Cansever bu kitabında da insanın trajik varlığına eğilmiş,saptamanın,sergilemenin de ötesinde,insanın "aşama" gücünü hiçbir durumda yitirmeyeceğini bir daha kanıtlamıştır.Not: yazdığım buraya kadar her şey kitabın tanıtımından alınmıştır.

Şiir birden çok bölümden oluşmaktadır,size  beğendiğim kısımları aktarmak istiyorum.

Gördün mü hiç suyun yanmasını tuzda
Gördüm ben bu yaşam boyu iniltiyi
Büyük bahçelerin küçük içinde
Saksılardan birinde
Gördüm de
Uyurken uyandırılmış gibi
Beni bir sardunya büyüttü belki.
...
Korkmuyorum artık solmaktan
Solmaktan ve solgunluktan
Gelmişim nerelerden böyle
Kurumuş bir dere yatağı gibi
Ya da pek kurumamış da
Baygın, hasta ya da cançekişen
Çırparaktan yüzgeçlerimi dip sularında
Ya da yer tahtaları, muşamba, örtük perdelerin kasvetini
Yorgun düşerek taşımaktan
Ve ne çıkar ayırmasam kendimi
Suların büyük içkilere kavuştuğu koylardan.
...
Ve her şey hızla yetişti sonra
Sarı bir günün kahverengi yarınına.
Yıkılmış bir ağacın üstünde yıllarca oturdum da
Gözleri avına benzeyen bir avcıydım sanki
Ağaç da çürümüş zaten
Kazımış, oymuş bir yerlerinden gelip geçen onu
Ağaç mı, içi yıllarla dolu bir kutu mu
Çözmek için mi acaba içlerindeki bir gizi
-Gizi mi, bir giz gereksinmesini mi-
Yoklamışlar orasından burasından
Kim bilir.
...
Ve her şey dönüştü işte
Kahverengi bir çarşambadan
Sapsarı bir cumartesiye.
Ansızın bir rüzgar çıktı demin
Çölde yanıt arayan alaycı bir rüzgar
Kolalı bir örtü gibi acıtıyor yüzümü
Yakıyor gözkapaklarımı da
Toplayıp getiriyor anılarımı bir bir
Uzun yolları hiç sevmeyen anılarımı.
...
Bırakıp gidiyor anılarımı rüzgar
Denize bırakılmış çöpler gibi
Yol kenarlarında birikmiş gereksiz eşyalar gibi
Geri veriyor ve çekip gidiyor usulca.
Bulanık bir havuzun yanında buluyorum kendimi
Bakımsız, taşları kırık bir havuzun yanında
İçinden koyu yeşil bir çocuğun baktığı
Çürümeye yüz tutmuş yaprak renginde
Ağlaması yağmurlu bir sundurmaya benzeyen
Kırık iskemleleri, çatlamış mermer masasıyla
Yağmurlu bir sundurmaya
Ve pencerelerde belli belirsiz bir kadın
Pencerelerde ve her yanda.
Bir çocukta bir kadın hayaleti mi
Bir kadında bir çocuk hayaleti mi
Yalnızca bir hayalet mi yoksa.
...

Ramis dayının seslendirdiği kısım:

Gömdüm hepsini geliyorum;

İnsan yaşıyorken özgürdür

Yaklaştım iyice geliyorum

Her insan biraz ölüdür,

Bizde biraz ölüyüz

Ölülerki birgün gömülür

İçimizdeki ölüler,dışımızdaki ölüler

İnsan yaşıyorken özgürdür

İnsan yaşıyorken özgürdür..

EDİP CANSEVER

devamı burada

Güzel dime severim Edipi ;)